Σταθμός μετρό Μοναστηράκι, ώρα 14:00. Στο επίπεδο διακίνησης επιβατών ανάμεσα στις γραμμές 1 και 3, ένας άνδρας γύρω στα 50 είναι έτοιμος να καταρρεύσει. Ο κόσμος μαζεύεται γύρω του, είτε από ανησυχία είτε από περιέργεια. «Μόλις με κλέψανε» λέει ο άνδρας απαρηγόρητος, «μόλις τώρα». Στα 20 μέτρα βλέπω έναν υπάλληλο security να κατεβαίνει τις κυλιόμενες προς τις αποβάθρες της γραμμής 3. Τον ακολουθώ και μόλις φθάνουμε στην αποβάθρα, πλησιάζω και τον ρωτάω “έχετε ενημερωθεί; μόλις τώρα κλέψανε έναν άνδρα ακριβώς απάνω”. Ο σεκιουριτάς με κοιτάει με απάθεια και απαντάει ήρεμος “μόλις σχόλασα, πες τα εδώ”, δείχνοντας μου τον σεκιουριτά νούμερο 2 που βρίσκεται λίγο πιο κάτω στην αποβάθρα.
Και από τον δεύτερο εισπράττω το ίδιο βλέμμα απάθειας. “Εγώ είμαι εδώ”, μου απαντάει κρατώντας τον ασύρματο στο χέρι του, εννοώντας ότι έχει πόστο πάνω στην αποβάθρα. “Υπάρχει ειδικός φρουρός απάνω, να πάει εκεί”. “Μόλις τώρα έγινε” επιμένω, “είναι ακόμα εκεί” αλλά ο σεκιουριτάς δεν καταδέχεται να μου απαντήσει. Μου γυρίζει την πλάτη, πηγαίνει δύο μέτρα πιο πέρα και συνεχίζει να κοιτάει το άπειρο.
Δεν ξέρω αν τελικά ο άτυχος άνδρας απευθύνθηκε στον ειδικό φρουρό -ο σταθμός στο Μοναστηράκι είναι ένας από τους λίγους που φυλάσσεται και από την αστυνομία- ή έκρινε πως δεν αξίζει η επιπλέον ταλαιπωρία. Τέτοια περιστατικά πάντως επαναλλαμβάνονται σε καθημερινή βάση στο δίκτυο του μετρό. Όλοι έχουμε δει κάτι ανάλογο να συμβαίνει τουλάχιστον μία φορά, αν όχι περισσότερες. Στατιστικά για τη συχνότητα με την οποία συμβαίνουν, είναι άγνωστο αν υπάρχουν, αν και η αίσθηση που κυριαρχεί είναι πως έχουν αυξηθεί.
Εκτός από τις κλοπές, υπαρκτός είναι και ο κίνδυνος από καταδρομικές επιθέσεις ατόμων του αναρχικού χώρου οι οποίοι πραγματοποιούν καταστροφές σε σταθμούς του μετρό, επιβαρύνοντας τα ελλειμματικά ταμεία των συγκοινωνιακών φορέων. Εξίσου σοβαρές και ακριβές είναι και οι ζημιές που προκαλούνται από γκράφιτι σε συρμούς του μετρό -κυρίως στη γραμμή του ΗΣΑΠ- όταν αυτοί είναι σταθμευμένοι σε -υποτίθεται- φυλασσόμενους χώρους.
Είναι νομίζω για μία ακόμα φορά ολοφάνερο πως οι “υπηρεσίες ασφάλειας” που παρέχονται από τις ιδιωτικές εταιρείες security είναι εντελώς ανεπαρκείς. Με προσωπικό που στην καλύτερη περίπτωση είναι ανεκπαίδευτο και αδιάφορο, και στη χειρότερη προκαλεί με τη συμπεριφορά του, είναι απορίας άξιο γιατί οι συγκοινωνιακοί φορείς (και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι) επιμένουν να σπαταλούν τεράστια ποσά κάθε μήνα στις εταιρείες αυτές.
Την πρώτη δεκαετία λειτουργίας του Μετρό, πέρα από την αστυνομία, το βάρος της ασφάλειας στο δίκτυο σήκωνε και η Ειδική Μονάδα Ελέγχου και Ασφαλείας η οποία οποία αποτελούταν από 140 εργαζόμενους της τότε ΑΜΕΛ. Στη συνέχεια, μέσω μετατάξεων, η μονάδα ουσιαστικά διαλύθηκε με την ασφάλεια να ιδιωτικοποιείται και να περνάει στα χέρια των εταιρειών security.
Αν και αυτή τη στιγμή είναι αδύνατο η Ελληνική Αστυνομία να αναλάβει εξ ολοκλήρου την ασφάλεια στο μετρό (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω και ανήκει και διαχειρίζεται από το δημόσιο) δεν έχει ποτέ απαντηθεί γιατί η κυβέρνηση αρνείται κατηγορηματικά την αύξηση της αστυνομικής παρουσίας στο μετρό (βλ. σώμα συγκοινωνιακής αστυνομίας). Βέβαια η ίδια αρνητική στάση υπάρχει ακόμα και για του ελέγχους εισιτηρίων με τον υπουργό υποδομών να αποκαλεί τους ελεγκτές «κεφαλοκυνηγούς» μέχρι και πριν από λίγο καιρό.
Εκτός και αν όλοι κάνουν σωστά τη δουλειά τους και οι καθημερινές κλοπές, οι καταδρομικές επιθέσεις και οι βανδαλισμοί είναι απολύτως φυσιολογικές εικόνες για το δίκτυο σταθερής τροχιάς μιας Ευρωπαϊκής χώρας, και αυτό εδώ το blog απλά γκρινιάζει χωρίς λόγο.
