Για πόσο ακόμα τα ΑΜΕΑ, οι ηλικιωμένοι, οι γονείς με καρότσια, και όλοι οι υπόλοιποι θα ανεχόμαστε τριτοκοσμικές υπηρεσίες στον Προαστιακό Σιδηρόδρομο της Αθήνας;
Την ίδια βδομάδα που υπουργοί και διοικήσεις της ΕΡΓΟΣΕ πανηγυρίζουν για την έλευση της ηλεκτροκίνησης στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας, ένα έργο που έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί από την περασμένη -αν όχι την προπερασμένη- δεκαετία, η κατάσταση στους περισσότερους σταθμούς του δικτύου εξακολουθεί να είναι τριτοκοσμική.
Χαλασμένες κυλιόμενες και ασανσέρ, χαλασμένες (εδώ και χρόνια) οθόνες πληροφόρησης, κλεμμένοι πυροσβεστήρες από τις αποβάθρες, βρωμιά, σκουριά και εγκατάλειψη.
Εγκαταστάσεις που είναι δεν είναι 10 ετών, δείχνουν δεκαετίες παλαιότερες λόγω της εγκατάλειψης και την αδιαφορίας του ΟΣΕ και των λοιπών δημόσιων φορέων που διαχειρίζονται τον Ελληνικό Σιδηρόδρομο.
Διευθυντές και προϊστάμενοι, ένας στρατός δημόσιων υπαλλήλων, που ποτέ δεν απομακρύνονται από τα γραφεία της οδού Καρόλου και δεν έχουν ποτέ επαφή με την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά χιλιάδες επιβάτες.
Αν και τις τελευταίες δεκαετίες έχουν πέσει δισεκατομμύρια στις σιδηροδρομικές υποδομές της Ελλάδας, στην πραγματικότητα οι υπηρεσίες δεν έχουν ξεφύγει από την παρακμή των περασμένων δεκαετιών. Όταν άλλες δημόσιες υπηρεσίες έχουν έστω και φαινομενικά κάνει βήματα εκσυγχρονισμού, ο σιδηρόδρομος είναι ένας τομέας που αντιστέκεται στην πρόοδο, σαν οι υπεύθυνοι να έχουν βαλθεί να τον διατηρήσουν μέσα σε μία γυάλα για να μαθαίνουν και οι νέες γενιές τι εστί “ελληνικό δημόσιο”.
Αν υπάρχει σιδηροδρομικός θεός, η πρώτη ενέργεια των νέων Ιταλών αφεντικών, μόλις αναλάβουν τα ινία της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, θα είναι να πιέσουν τους Έλληνες διαχειριστές της σιδηροδρομικής υποδομής να συμμαζέψουν λίγο την κατάσταση στους σταθμούς, όχι μόνο του Προαστιακού της Αθήνας, αλλά και σε όλη την Ελλάδα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δυνάμεις της μιζέριας και της οπισθοχώρησης θα αντισταθούν σε οποιαδήποτε πρόοδο και βελτίωση υπηρεσιών. Θα προσπαθήσουν να σαμποτάρουν οτιδήποτε καλό πάει να γίνει ώστε να μην χάσουν την βόλεψή τους. Το ίδιο άλλωστε δεν συμβαίνει και στις υπόλοιπες συγκοινωνίες της Αθήνας; Ας ξέρουν όμως ότι όλοι οι υπόλοιποι είμαστε περισσότεροι.
Μακάρι η επερχόμενη ιδιωτικοποίηση να είναι η αρχή του τέλους αυτής της λυπηρής και αξιοθρήνητης κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός σιδηρόδρομος. Γιατί σίγουρα όλοι μας, και πρωτίστως τα άτομα με αναπηρία όπως η κοπέλα της φωτογραφίας, αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό που αντιμετωπίζουν καθημερινά.
Φωτογραφία: Κωστής Μαθιουδάκης
