Το ημερολόγιο δείχνει 2017 και το ελληνικό δημόσιο εξαναγκάζει χιλιάδες Αθηναίους να στηθούν σε ουρές για ώρες προκειμένου να ολοκληρωθεί -με καθυστέρηση ενός έτους- η μετάβαση στο ηλεκτρονικό εισιτήριο. Το σκηνικό που βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες εύκολα μπορεί να υποβαθμιστεί με φράσεις όπως «στην Ελλάδα βρισκόμαστε, τι να περιμένει κανείς», «οι Έλληνες είναι πάντα της τελευταίας στιγμής», «η ταλαιπωρία είναι προσωρινή αλλά τα οφέλη θα φανούν σε βάθος χρόνου».
Αν θέλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς, ας αφήσουμε τις φτηνές δικαιολογίες στην άκρη και ας πούμε τα πράγματα όπως είναι: οι ουρές του ηλεκτρονικού εισιτηρίου δεν είναι τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα μίας αποτυχημένης προσπάθειας να εφαρμοστεί το νέο σύστημα χωρίς να έχει υπάρξει σχεδιασμός, με μηδέν συντονισμό και οργάνωση.
Δείτε επίσης: Οδηγός επιβίωσης για το ηλεκτρονικό εισιτήριο στις συγκοινωνίες της Αθήνας
Δικαιολογία δεν υπάρχει καμία τη στιγμή που μιλάμε για ένα σύστημα που συζητείται για πάνω από 10 χρόνια και έχει δημοπρατηθεί εδώ και 3,5 χρόνια με τον ιδιώτη ανάδοχο να το προετοιμάζει όλα αυτό τον καιρό. Ο αριθμός των επιβατών που πρέπει να βγάλουν τις νέες κάρτες, ο χρόνος που απαιτείται για την έκδοση της κάθε κάρτας και ο αριθμός των τερματικών που λειτουργούν είναι δεδομένοι αλλά φαίνεται πως κανείς δεν τα έλαβε υπόψη.
Επιπλέον, τα διάφορα προσχώματα της ανεξάρτητης αρχής προστασίας των προσωπικών δεδομένων -αγαπημένη δικαιολογία του υπουργού- έπρεπε να αντιμετωπιστούν από το δημόσιο ακόμα και μέσω της νομικής οδού. Μιλάμε άλλωστε για μία ανεξάρτητη αρχή που κάνει διαχρονικά την πάπια για τις ιδιωτικές εταιρείες που πουλούν προσωπικά δεδομένα πελατών, για τους τηλεπικοινωνιακούς παρόχους που παρενοχλούν τηλεφωνικά όλη την Ελλάδα και τις «δικηγορικές εταιρείες» που βάζουν στο στόχαστρο δανειολήπτες, αλλά κάτι παθαίνει όποτε ακούει τις λέξεις «κάμερες» ή «ηλεκτρονικό».
Εδώ και μήνες αυτή η ιστοσελίδα αναρωτιέται αν υπάρχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο μετάβασης στο ηλεκτρονικό εισιτήριο ή αν όλα γίνονται «βλέποντας και κάνοντας». Την απάντηση δυστυχώς την λάβαμε με τον πλέον δυσάρεστο τρόπο.
Με τη διαδικασία να ξεκινά χωρίς καμία επίσημη ανακοίνωση αλλά με διαρροές στον τύπο, χωρίς καμία διαφήμιση ή συντονισμένη προσπάθεια ενημέρωσης, με εγκληματικά ανενημέρωτο προσωπικό και με τις ειδήσεις να βγαίνουν από συνεντεύξεις μελών της κυβέρνησης και όχι από τους υπεύθυνους συγκοινωνιακούς φορείς, η επικοινωνιακή διαχείριση της μετάβασης είναι ένα Βατερλό.
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ένας επιβάτης που παρακολουθεί στενά την επικαιρότητα θα μπορούσε να βγάλει την κάρτα του από την πρώτη μέρα περιμένοντας 5 λεπτά στην ουρά. Αυτό όμως είναι και ψευδές και προσβλητικό για το επιβατικό κοινό. Γιατί αφενός οι ουρές ξεκίνησαν αμέσως μετά την αιφνιδιαστική ανακοίνωση περί ολοκλήρωσης της μετάβασης (προηγουμένως δεν δούλευε ούτε καν το πληροφοριακό site για το ηλεκτρονικό εισιτήριο) και αφετέρου γιατί ακόμα και όλοι οι επιβάτες να προσπαθούσαν από τις πρώτες -πιο χαλαρές- μέρες να βγάλουν εισιτήριο, ακόμα θα υπήρχαν χιλιάδες που δεν θα είχαν εξυπηρετηθεί.
Είναι δε προσβλητικό επειδή η πλειοψηφία των επιβατών που στέκεται στις ουρές για ώρες αυτές τις μέρες είναι οι ίδιοι επιβάτες που στέκονταν στις ουρές κάθε μήνα για να ανανεώσουν τις μηνιαίες κάρτες τους. Είναι οι επιβάτες που δεν τολμούν να μπουν σε λεωφορείο ή μετρό αν δεν έχουν επικυρωμένο εισιτήριο ή κάρτα. Όχι αυτοί που θα πλήξει το νέο σύστημα μέσω της μείωσης της εισιτηριοδιαφυγής. Αυτοί οι τελευταίοι ίσως και να μην έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι για το ηλεκτρονικό εισιτήριο.
Το να βάζεις το σύνολο των επιβατών να περιμένει σε ουρά -έστω και μία φορά- για να αποκτήσει το ηλεκτρονικό εισιτήριο είναι εντελώς αντίθετο με τη φιλοσοφία του ηλεκτρονικού εισιτηρίου. Τι μπορούσαν να κάνουν λοιπόν; Τις δικές μας ερασιτεχνικές προτάσεις τις γράψαμε. Από εκεί και πέρα οι ιδέες είναι αμέτρητες: η έκδοση των καρτών θα μπορούσε να γίνεται εκτός των εκδοτηρίων, σε ΚΕΠ, σε καταστήματα κινητής τηλεφωνίας (όπως και οι ακαδημαϊκές ταυτότητες – εκεί δεν τίθεται θέμα προσωπικών δεδομένων;), με μεγαλύτερη συμβολή του διαδικτύου ή μέσω αυτόματων μηχανημάτων. Οι επιβάτες θα μπορούσαν απλά να καταθέτουν τα δικαιολογητικά στα εκδοτήρια σήμερα και να λαμβάνουν την κάρτα έτοιμη την επόμενη εβδομάδα από το ίδιο σημείο, χωρίς καμία αναμονή σε ουρές.
Σε τελική ανάλυση, σε περισσότερα σημεία έκδοσης. Απλές γνώσεις αριθμητικής χρειάζονται για να διαπιστώσει κανείς πως είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί μισό και πλέον εκατομμύριο κόσμος από λίγες δεκάδες σημεία έκδοσης καρτών. Τα οποία φυσικά βρίσκονται όλα (πλην τεσσάρων) σε σταθμούς του Μετρό λες και δεν υπάρχουν χρήστες των μέσων μαζικής μεταφοράς της Αθήνας που βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά από σταθμούς του Μετρό.
Το πλέον κωμικοτραγικό είναι πως την περασμένη εβδομάδα ο ιδιώτης ανάδοχος του έργου έκανε «δωρεά» 25 τερματικών έκδοσης καρτών ώστε να αυξηθούν τα σημεία έκδοσης. Θα είχε ενδιαφέρον όμως να ακούσουμε κάποια στιγμή την πλευρά του αναδόχου (που δεν πρόκειται να γίνει καθώς υπάρχουν οι ανάλογες ρήτρες): ποιο ήταν το αρχικό σχέδιο της μετάβασης και γιατί προβλέπονταν η λειτουργία τόσο λίγων τερματικών έκδοσης καρτών; Υπήρξε πίεση από την πλευρά της κυβέρνησης για δραστική αλλαγή στο χρονοδιάγραμμα που άλλαξε τα δεδομένα;
Οι δύσκολες μέρες θα περάσουν και κάποια στιγμή οι ουρές στα εκδοτήρια θα μειωθούν. Όση ώρα περιμένεις όμως στην ουρά για την πλαστική κάρτα μην ξεχνάς ότι όλο αυτό δεν-είναι-φυσιολογικό. Κάποιοι απέτυχαν να αντιμετωπίσουν την μετάβαση στο ηλεκτρονικό εισιτήριο με σοβαρότητα και επαγγελματισμό. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε όλοι μας.
Δείτε επίσης:
