Έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών ο γλύπτης Θόδωρος, κατά κόσμον Θόδωρος Παπαδημητρίου. Η καριέρα του, έξι δεκαετίες γεμάτες με εκθέσεις, βραβεύσεις και σπουδαία έργα. (Το βιογραφικό του από την ιστοσελίδα του)
Ένα από τα έργα του, ίσως αυτό που έχουν δει τα πιο πολλά ζευγάρια μάτια, είναι «Το Ωρολόγιον του Μετρό» (2001), το ρολόι ύψους 5,50 μέτρων, κατασκευασμένο από μπρούτζο και ανοξείδωτο χάλυβα που κατασκευάστηκε για να τοποθετηθεί στον κεντρικό σταθμό του Μετρό της Αθήνας, στο Σύνταγμα.
Σε μία πόλη όπου η σύγχρονη τέχνη δεν βρισκόταν και εξακολουθεί να μην βρίσκεται παντού, το Μετρό ήταν ένα μέσο με το οποίο έργα σπουδαίων Ελλήνων καλλιτεχνών μπήκαν στο δημόσιο χώρο κάνοντάς τα προσβάσιμα και κομμάτια της καθημερινότητας των Αθηναίων. Βαρώτσος, Φασιανός, Τσόκλης, Ζούνη, Takis και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες βρήκαν φιλόξενο χώρο στο Μετρό.
Μα το έργο εκείνο που τοποθετήθηκε στον πιο κεντρικό χώρο του πιο κεντρικού σταθμού του Μετρό ήταν το Ωρολόγιο του Θόδωρου. Το Ρολόι ενσωματώθηκε στον σταθμό του Συντάγματος και ποτέ δεν έμοιαζε με ξένο σώμα αλλά πάντα φαινόταν σαν να ανήκει στο χώρο. Ακόμα και οι καθημερινοί επιβάτες που δεν κοντοστέκονται και δεν το προσέχουν πια, θα παρατηρούσαν σίγουρα την απουσία του.
Πέρα από την πρακτικότητα ενός δημόσιου ρολογιού, επιτρέψτε μου να δώσω στο Ωρολόγιον του Θόδωρου και μία συμβολική σημασία: σε μία πόλη χαώδη και ανοργάνωτη όπως η Αθήνα, το Μετρό ήρθε να μας δείξει πως είναι δυνατό μία υπηρεσία να λειτουργήσει παραδειγματικά, με οργάνωση και προσοχή στην λεπτομέρεια, με καθαριότητα και τρένα που περνούν στην ώρα τους. Το Ρολόι του Θόδωρου για εμένα συμβολίζει ακριβώς αυτό.
Φωτογραφίες: theodoros.net
