Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, περιφέρεια, δήμοι, ΟΑΣΑ, τώρα και ένα νέο Ενιαίο Παρατηρητήριο Μεταφορών για την Αττική το οποίο προανήγγειλε σε συνέντευξή του την περασμένη εβδομάδα ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Κώστας Καραμανλής.
Θα πρόκειται για έναν νέο φορέα, που, όπως δήλωσε ο υπουργός, αποτελεί χρόνιο αίτημα του Συλλόγου Ελλήνων Συγκοινωνιολόγων, και ο οποίος θα έρθει να προστεθεί στο κάδρο των μεταφορών της πρωτεύουσας με άγνωστες προς το παρόν αρμοδιότητες. καθώς, σύμφωνα με τον ίδιο, «ένας θεσμοθετημένος ενιαίος φορέας θα μας λύσει μακροπρόθεσμα αρκετά προβλήματα».
Εδώ βέβαια πρέπει να σημειωθεί πως πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να συμβεί και ακριβώς το αντίθετο. Οι υπηρεσίες του ελληνικού δημοσίου δεν φημίζονται για τις καλές σχέσεις συνεργασίας μεταξύ τους, ενώ όταν η ευθύνη για ένα ζήτημα κατανέμεται σε πολλούς φορείς, το σύνηθες αποτέλεσμα είναι η αδράνεια, αφού στο τέλος οι περισσότεροι διστάζουν να αναλάβουν δράση ή αρνούνται πως έχουν κάποια συγκεκριμένη αρμοδιότητα ή ευθύνη.
Θα μπορούσαμε να πάρουμε ως παράδειγμα τις συγκοινωνιακές ΔΕΚΟ του ομίλου ΟΑΣΑ οι οποίες άνηκαν τυπικά στο υπουργείο Οικονομικών αλλά πλέον βρίσκονται υπό την ιδιοκτησία του υπερταμείου. Την ίδια στιγμή, την συγκοινωνιακή πολιτική για την πρωτεύουσα την χαράζει το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, δηλαδή η κυβέρνηση. Αν κάναμε μία σχετική έρευνα θα ήταν δύσκολο να βρούμε κάποια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα όπου ο υπουργός Μεταφορών της χώρας ασχολείται με τον αριθμό των λεωφορείων που κινούνται καθημερινά και τον αριθμό των δρομολογίων που εκτελούνται και όχι γενικότερα με την πολιτική της χώρας για τις συγκοινωνίες. Εκεί, την ευθύνη για την καθημερινή λειτουργία των συγκοινωνιών της κάθε πόλης την έχει είτε η εκάστοτε περιφέρεια ή κάποιος άλλος δημοτικός ή μητροπολιτικός φορέας.
Σε κάθε περίπτωση, η πολυδιάσπαση καθηκόντων και ευθυνών για τις συγκοινωνίες και τις μεταφορές στην Αθήνα είναι ένα απολύτως υπαρκτό ζήτημα που πρέπει να λυθεί. Δεν είμαστε σίγουροι όμως ότι η καλύτερη λύση είναι η δημιουργία ενός ακόμα επίσημου θεσμοθετημένου φορέα, ιδιαίτερα αν αυτός δεν έχει συγκεκριμένες και ξεκάθαρες αρμοδιότητες οι οποίες δεν θα συγκρούονται με αυτές άλλων συναφών φορέων. Κυρίως, θα πρέπει να διευκρινιστεί αν θα έχει ρόλο συμβουλευτικό (που και αυτός θα μπορούσε να φανεί χρήσιμος) ή θα λαμβάνει κιόλας αποφάσεις για τη λειτουργία των μεταφορών, τις οποίες ο δήμος, ο ΟΑΣΑ και η περιφέρεια θα οφείλουν (;) να εφαρμόζουν.
Θεωρητικά, το ρόλο του ενός τέτοιου φορέα θα μπορούσε να λάβει ένας νέος ενδυναμωμένος και πιο ανεξάρτητος ΟΑΣΑ με την προσθήκη σε αυτόν των κατάλληλων οργάνων ώστε να λαμβάνονται αποφάσεις μέσα σε ένα ευρύτερο πεδίο ευθύνης το οποίο πέραν από τα λεωφορεία θα περιλαμβάνει την κίνηση όλων των οχημάτων, δημόσιων και ιδιωτικών.
Αφού όμως η κυβέρνηση επέλεξε το δρόμο της ίδρυσης ενός ακόμα φορέα, μένει να αποδειχθεί αν αυτός θα καταστεί αποτελεσματικός και θα αντέξει στο χρόνο ή αν οι φόβοι μας επιβεβαιωθούν, με την πολυδιάσπαση των ευθυνών να φέρνει το αντίθετο από το επιθυμητό για την πόλη μας αποτέλεσμα.
