Όποιος εργάζεται, κάνει και λάθη, ενίοτε και κάποια που έχουν σοβαρότερες συνέπειες. Το πάτημα ενός λάθος κουμπιού, στο οποίο αποδόθηκε από την ΣΤΑ.ΣΥ. η γκάφα εργαζόμενων στον σταθμό Μοναστηράκι του Μετρό με αποτέλεσμα μία προσωπική συνομιλία μεταξύ συνεδέλφων να γίνει δημόσια για τους επιβάτες που ανέμεναν στην αποβάθρα -και πολλούς περισσότερους που είδαν το σχετικό βίντεο στο διαδίκτυο, ήταν σχετικά ανώδυνο, αφού αφορούσε το ηχητικό σύστημα ανακοινώσεων του σταθμού και όχι π.χ. την κυκλοφορία των συρμών.
Πιο προβληματική ίσως είναι η διαπίστωση ότι οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι επέλεξαν να κάνουν μία εντελώς χαλαρή συνομιλία που θα μπορούσε να γίνει σε ένα διάλειμμα ή σε μία έξοδο για καφέ, κατά την ώρα της εργασίας τους. Και πάλι αυτό δεν θα αποτελούσε πρόβλημα αν ήταν μία εξαίρεση από τον κανόνα αλλά με το πέρασμα των ετών ολοένα και πληθαίνουν τέτοια σημάδια χαλαρότητας στο δίκτυο του Μετρό.
Ήταν μέσα της δεκαετίας του 2000 όταν μπαίνοντας στο σταθμό της Ομόνοιας κρατώντας ένα πλαστικό ποτήρι καφέ, με πλησίασε άμεσα ένστολος υπάλληλος του Μετρό (ναι, κάποτε οι υπάλληλοι του Μετρό της Αθήνας φορούσαν στολές) ξεκαθαρίζοντας πως θα πρέπει να περάσω έξω μέχρι να πιω τον καφέ. Φυσικά σήμερα, το περίεργο είναι να δεις επιβάτη του Μετρό τις πρωινές ώρες χωρίς να κουβαλάει καφέ ή ακόμα και να τρώει κατά τη διάρκεια της μετακίνησης. Τουλάχιστον, οι επιβάτες φαίνεται να τηρούν την απαγόρευση του καπνίσματος, αλλά από την άλλη μεριά, αναγνώστης του Athens Transport είδε τις προάλλες επιβάτη-τουρίστα να ουρεί στις αποβάθρες του σταθμού Ακρόπολη.
Κάποτε, στους σταθμούς έβλεπες συνεχώς υπαλλήλους καθαριότητας, ενώ υπήρχε και ειδική μονάδα ασφάλειας στελεχωμένη με 140 εργαζόμενους που βρίσκονταν κυριολεκτικά παντού. Έκτοτε, οι εργαζόμενοι του Μετρό έχουν γίνει περισσότερο «αφανείς», σε σημείο που κάποιοι επιβάτες ίσως να πιστεύουν ότι υπάρχουν σταθμοί όπου δεν εργάζεται κανείς, ενώ ως λύση στην έλλειψη του προσωπικού αυτού προτείνεται τώρα η πρόσληψη αστυνομικών από τους συγκοινωνιακούς φορείς.
Σε σχέση με τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του Μετρό, πέρα από τη μείωση του προσωπικού συγκεκριμένων ειδικοτήτων, χάθηκε σταδιακά και η κουλτούρα λειτουργίας που είχε αναγάγει το μέσο σε στολίδι. Το «άγχος» των εργαζόμενων για την επίτευξη των υψηλών στάνταρ λειτουργίας (ακόμα κι αν αφορούσαν την υποδειγματική καθαριότητα) αντικαταστάθηκε με χαλαρότητα η οποία και διάβρωσε διάφορες πτυχές της λειτουργίας του μέσου. Αποτελεί δε ειρωνεία, πως ενώ εδώ και χρόνια περιμέναμε πως η γραμμή του ΗΣΑΠ θα αναβαθμιστεί για να φτάσει πιο κοντά στο Μετρό, τελικά συνέβη το αντίθετο με τη λειτουργία του Μετρό να υποβαθμίζεται σε βάθος χρόνου.
Είναι αλήθεια πως πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Μετρό της Αθήνας μπορούν να λυθούν μέσω σημαντικών επενδύσεων για την προμήθεια νέων συρμών, τη συντήρηση και αναβάθμιση εγκαταστάσεων αλλά και την πρόσληψη εργαζόμενων σε ειδικότητες όπου υπάρχουν ελλείψεις. Παράλληλα όμως χρειάζεται λύση και στο χρόνιο πρόβλημα της χαλάρωσης της τήρησης των κανονισμών λειτουργίας του μέσου που συνδέεται άμεσα με την επανενεργοποίηση του προσωπικού.
Πίσω στη δεκαετία του 2000, λέγαμε ότι οι Αθηναίοι σέβονται το Μετρό της Αθήνας γιατί νιώθουν ότι μπαίνουν σε ένα χώρο που μοιάζει σαν μην είναι μέρος της ελληνικής επικράτειας, αφού υπάρχουν κανόνες και ελέγχεται αυστηρά η τήρησή τους. Το 2025 βλέπουμε δυστυχώς το Μετρό να έχει αφομοιωθεί στην ελληνική δημοσιοϋπαλληλική πραγματικότητα με σημαντικό μέρος του επιβατικού κοινού να έχει συμβιβαστεί με αυτή την αλλαγή.
Αλέξανδρος Λιάρος – athenstransport.com
